အခန္း (၁၁)
လူႀကီးလူေကာင္း
“နင္ ဟုိေကာင္နဲ႔ ျပတ္သြားၿပီဆုိ”
“ဟုတ္တယ္၊ နင္ဘယ္ကၾကားလဲ”
“ၾကားစရာ မလုိဘူးေလ၊ ဒီေလာက္ နာမည္ႀကီးေနတာ၊ ဒါနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ျပတ္သြားတာလဲ”
“ေျပာခ်င္ပါဘူးဟာ”
“မိန္းမ ငါသိတယ္”
“အံမာ ဘာသိတာလဲ နင္မသိပါဘူး”
“အဲေကာင္ အေၾကာင္း ငါသိတယ္ဆုိတာနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ျပတ္တယ္ဆုိတာ ငါသိပါတယ္ဟာ”
“ဟား ဟား နင္မသိပါဘူး ညိညိဳရာ”
“ညိဳညိဳမာတဲ့ တစ္ညိဳမာတည္းရွိတယ္၊ ဒီမွာ ဝါဝါေက်ာ္ နင့္ဘဲက နင့္ဟုိဟာကုိ ေတာင္းလို႔ နင္ျဖတ္လုိက္တာ မဟုတ္လား”
“ဘာဟုိဟာလဲ”
“မိန္းမ ရွက္မေနနဲ႔၊ နင္နဲ႔ ငါပဲရွိတယ္ ေဟာဒီတစ္အိမ္လံုးမွာ မွန္မွန္ေျပာစမ္း၊ အဲဒီဘဲ နင့္ဟုိဟာကုိ ေတာင္းတယ္ မဟုတ္လား”
“ေတာ္ပါဟာ စိတ္ပ်က္ပါတယ္၊ မေျပာပါနဲ႔”
“အံမာ ခုမွ ရွက္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနျပန္ၿပီ”
“အေပၚပိုင္း ငါအကုန္ ခြင့္လြတ္တယ္ဟာ၊ ငါေတာ့ ျမန္မာမိန္းကေလးပီပီ အပ်ိဳစင္ဂုဏ္ေလးကုိ ထိန္းထားခ်င္ေသးတယ္”
“ဟိ ငါေတာ့ ထိန္းမေနခ်င္ပါဘူး၊ ငါ့ဘဲက အဲလုိကိစၥ သိပ္စိတ္မဝင္စားလုိ႔ ခက္ေနတာ”
“နင္ အထာ မေပးတတ္လုိ႔ ေနမွာပါ၊ ဘဲေတြက ရည္းစားထားတာ အဓိကေတာ့ ဟုိကိစၥလုိခ်င္လုိ႔ပါပဲ”
“ထင္မေနနဲ႔ မိန္းမေရ..၊ ငါ့ဘဲေလ ငါေပးခ်င္တာ သူနမ္းတုိင္း ငါ့မွာ ရြစိစိနဲ႔ သူ႔လက္ယူၿပီး ငါ့ခါးကုိ ဖက္ခုိင္းတာေတာင္ သူက အင္တင္တင္ရယ္”
“ေအးေနာ္ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က လုိတာမရ၊ ရတာမလုိ ျဖစ္ေနသလုိပဲ၊ ငါ့ဘဲက်ေတာ့ေလ ေတြ႕ၿပီဆုိ နမ္းဖုိ႔ပဲ ေခ်ာင္းေနတာ၊ ငါ့ႏုိ႔ေတြေတာင္ သူကုိင္လုိ႔ ႀကီးကုန္တာ”
“ငါထင္ေတာ့ ထင္သား၊ နင့္ရင္သားေတြ တျဖည္းျဖည္းထြားလာတယ္လုိ႔”
“ေအးဟာ ငါ့မွာ သူမ်ားေတြ သတိမထားမိေအာင္ ဘရာကုိ ၾကပ္ၾကပ္ေလး ဝတ္ဝတ္ေနရတာ၊ ရင္သား ကင္ဆာေတာင္ ျဖစ္မွာစုိးရေသးတယ္”
“ဘယ္မွာလဲ ျပၾကည့္ ငါၾကည့္ၾကည့္မယ္”
“ေတာ္ပါ ရွက္တယ္”
“လုပ္ပါ၊ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး၊ အခုဆုိ ည ကုိးနာရီေတာင္ ခြဲေနၿပီ၊ ဘယ္သူမွလဲ လာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး”
သုိ႔ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ ဝါဝါေက်ာ္သည္ သိပ္ရွက္မေနဘဲ အက်ႌကုိ ခၽြတ္လုိက္သည္။ ညိဳညိဳမာက ကူခၽြတ္ေပးသည္။ လမ္းမေပၚမွ ကားသံမ်ားက တစ္ခါခါမွသာ ၾကားရေတာ့သည္။ အိမ္သည္လည္း အကုန္လုံး ခရီးထြက္သြားၾကသျဖင့္ ဘယ္သူမွ မရွိၾကဘဲ သူမတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သာ ရွိၾကေတာ့သည္။ ဒါေတာင္ ဝါဝါေက်ာ္က ညိဳညိဳမာအိမ္တြင္ လာအိပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမတို႔မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ညိညိဳမာမိဘေမာင္ႏွမမ်ား ခရီးထြက္သြားသျဖင့္ အေဖာ္လာေစာင့္အိပ္ ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ မည္သူမွ မရွိသျဖင့္ ဘဲအေၾကာင္းေျပာရင္း ေရာက္မိေရာက္ရာ ေရာက္သြား ၾကသည္။
“ေအး ေတာ္ေတာ့ကုိ ႀကီးသြားတာပဲ၊ အကုိင္ၾကမ္းပံုရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ နင္ထြားတာလည္း ပါမွာပါဟာ”
“ထြားတယ္ေျပာရေအာင္ နင္နဲ႔ငါ့ေဘာ္ဒီ ဘာကြာတာမွတ္လုိ႔၊ ျပပါဦး နင့္ဟာ”
မိန္းကေလးခ်င္းက်ျပန္ေတာ့ ခၽြတ္တာ လြယ္လုိက္တာ။ ညိဳညိဳမာရင္သားက သိပ္မထြား။
“လာ တုိင္းၾကည့္မယ္”
ညိဳညိဳမာက ႏုိ႔အံုကုိ ေအာက္မွ ပင့္ကုိင္ကာ ဝါဝါေက်ာ္ႏုိ႔ႏွင့္ တုိင္းရန္ျပင္သည္။ ဝါဝါေက်ာ္လည္း ပင့္ကုိင္ကာ တုိင္းသည္။ ဝါဝါေက်ာ္ႏုိ႔က ပုိထြားသည္။
“ေတြ႕လား၊ ငါ့ႏုိ႔သီးေခါင္းေတာင္ ဟုိဘဲနာေဆာ့လြန္းလုိ႔ မည္းေတာင္ေနၿပီ”
“အဟိ အခုေတာ့ ဘဲနာ ျဖစ္ၿပီေပါ့ေလ”
“စကတည္းက ငါမႀကိဳက္ပါဘူးဟာ၊ ေျခသလံုး ဖက္မတတ္ျဖစ္ေနလုိ႔ သနားလုိ႔ ျပန္ခ်စ္ေပးတာ အဟုတ္မွတ္ေနတယ္”
“ေယာက်္ားေတြက ဘာလုိ႔ အဲဒါကုိ မက္မက္ေမာေမာ ျဖစ္ေနၾကမွန္း မသိဘူးေနာ္”
“ေအးေလ”
“အဟိ လာနင့္ႏုိ႔သီးေခါင္းနဲ႔ ငါ့ႏုိ႔သီးေခါင္း ထိၾကည့္ရေအာင္”
“ေတာ္ပါဟာ နင္ကလည္း”
“ပ်င္းလုိ႔ပါဟာ လာပါ”
“လုပ္ခ်င္ပါဘူးဟာ၊ ငါအက်ႌျပန္ဝတ္ေတာ့မယ္”
“လာပါဟာ ငါတုိ႔ အကုန္လံုး ခၽြတ္ၾကည့္ရေအာင္”
“အုိ.. နင္ကလည္း ရွက္စရာ”
“လာပါ မိန္းကေလးခ်င္း”
အဝတ္မ်ား အကုန္လံုး ခၽြတ္ျဖစ္ေတာ့လည္း စိတ္မ်ား ေျပာင္းသလုိလုိ ျဖစ္လာသည္။ ညိဳညိဳမာက ဝါဝါေက်ာ္ေခါင္းကုိ ဖက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း စုပ္လုိက္သည္။ ဝါဝါေက်ာ္လည္း ဘယ္လုိျဖစ္မွန္း မသိ ျပန္စုပ္မိသည္။
“နင္ေနာ္”
ဝါဝါေက်ာ္က ေျပာသည္။
“လုပ္စမ္းပါ”
ညိဳညိဳမာက ဝါဝါေက်ာ္ခါးကုိ ဖက္လုိက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ဆက္နမ္းသည္။ သူမတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ အလုိလုိ နားလည္သြားသည္။ ႏုိ႔ခ်င္းကုိင္ျဖစ္ၾကသည္။ ညိဳညိဳမာက ဝါဝါေက်ာ္ေပါင္ၾကားကုိ စကုိင္သည္။
“လုပ္ပါနဲ႔ဟာ”
“နင္ကလည္း လာပါဟ”
ညိဳညိဳမာက ဝါဝါေက်ာ္၏ နားသယ္စမ်ားကုိ နမ္းကာ ေပါင္ၾကားကုိ ဆက္ကုိင္သည္။ ေနာက္ ေပါင္ၾကားခ်င္း သြင္းလုိက္သည္။ သူ႔ေပါင္ၾကား ကုိယ့္ေပါင္ၾကား ပြတ္သည္။ ဝါဝါေက်ာ္လည္း စိတ္ပါလာသည္။ ညိဳညိဳမာက တျဖည္းျဖည္း နမ္းဆင္းသည္။ ႏုိ႔မ်ားကုိ စုိ႔သည္။
“အင္း”
ဝါဝါေက်ာ္ထံမွ ညည္းသံေလး ထြက္လာသည္။ ကုတင္ေပၚ လဲအိပ္လုိက္ၾကသည္။ ညိဳညိဳမာက ဝါဝါေက်ာ္ဗုိက္သားမ်ားကုိ နမ္းသည္။ ႏုိ႔ကို ကုိင္ထားသည္။ ႏို႔အံုကုိ ကုိင္ထားေသာ္လည္း လက္ေခ်ာင္းျဖင့္ ႏုိ႔သီးေခါင္းကုိ ေမႊသည္။ ဆီးခံုကုိ နမ္းသည္။
“အေမြးေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေပါက္ေနၿပီ”
“ရွက္ပါတယ္ဆုိမွ လာေျပာေန”
ဝါဝါေက်ာ္က သူမအဖုတ္ကုိ လွမ္းအုပ္ရင္း ေျပာသည္။
“ဖယ္ပါ”
ညိဳညိဳမာက ဝါဝါေက်ာ္လက္ကုိ ဆြဲဖယ္ကာ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားကုိ လ်က္ေပးသည္။ ေစာက္ပတ္က လ်က္ေပးရင္း မုိ႔မုိ႔တက္လာသည္။ ေစာက္ေစ့လည္း ပိုနီလာသည္။ ညိဳညိဳမာက လက္ေခ်ာင္းဖ်ားျဖင့္ ေစာက္ေစ့ကုိ ကလိေပးသည္။ ဝါဝါေက်ာ္မွာ ခါးေကာ့လာသည္။ ညိဳညိဳမာကလည္း လွ်ာဖ်ားျဖင့္ ထုိးေပးသည္။
“အား အြန္း အား”
“အတုရွိတယ္ ထုိးေပးရမလား”
“ဟာ အဲဒါေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေနာ္၊ ငါမႀကိဳက္ဘူး”
“အစစ္မွလား”
“နင္ေနာ္”
ညိဳညိဳမာက ေစာက္ေခါင္းကုိ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ကလိရင္း ေစာက္ပတ္အက္ေၾကာင္း အစကုိ လွ်ာျဖင့္ ထုိးေပးသည္။ ဝါဝါေက်ာ္မွာ ေကာ့ေနသည္။ ေခါင္းအံုးကုိ လက္ျပန္ကုိင္ကာ တြန္႔လာသည္။ ညိဳညိဳမာက ဝါဝါေက်ာ္ ေပါင္တစ္ဖက္ကုိ မယူကာ သူမေပါင္ကုိလည္း ဝါဝါေက်ာ္ေပါင္ၾကားထဲသြင္းလုိက္ၿပီး အဖုတ္ခ်င္းကပ္လုိက္သည္။ ေကာင္းေကာင္း သိပ္မထိေသာ္လည္း အဖုတ္ခ်င္းကေတာ့ ကပ္ေနသည္။ အဖုတ္ခ်င္း ပြတ္သည္။ ညိဳညိဳမာအဖုတ္လည္း ဖူးေယာင္လာသည္။
“ကလင္ ကလင္ ကလင္ ကလင္”
စူးရွေသာ အသံက သူမတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ႐ုတ္တရက္ ရပ္တန္႔သြားေစသည္။
“ကလင္ ကလင္ ကလင္ ကလင္”
အသံက ဆက္တုိက္ ျမည္ေနသည္။
“ျခံထိပ္က ဘဲလ္ျမည္သံ”
“နင္တုိ႔အေဖ ျပန္လာၿပီထင္တယ္”
ညိဳညိဳမာက ႐ုတ္တရက္ အဝတ္မ်ား အျမန္ေကာက္ဝတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ထြက္ေျပးခဲ့သည္။ ဝါဝါေက်ာ္ တားခ်ိန္မရလိုက္။ ၿခံေရွ႕တြင္ ဧည့္စာရင္း စစ္မ်ားျဖစ္ေနသည္။
“အိမ္မွာ ဧည့္သည္ရွိလား”
ညိဳညိဳမာက ႐ုတ္တရက္မုိ႔ ဆြံ႔အေနသည္။
“မ မရွိပါဘူး”
“ဒီကေလးမ ၾကည့္ရတာ တမ်ိဳးပဲ ဆရာ၊ ဝင္စစ္မွ ထင္တယ္”
“ဟုိ ဘယ္သူမွ မရွိပါဘူးရွင္၊ အေဖ အေမလည္း မရွိဘူး၊ ခရီးသြားပါတယ္”
“ေအး ျခံတခါး ခဏဖြင့္”
ညိဳညိဳမာလည္း ယူလာမိေသာ ေသာ့ျဖင့္ ျခံတံခါးကုိ ေယာင္၍ ဖြင့္မိသည္။
“မင္း ဝတ္ထားတာ အက်ႌလည္း ေျပာင္းျပန္၊ စကဒ္လည္း ေျပာင္းျပန္၊ ဘယ္လုိ ျဖစ္တာတုန္း”
“ဟုိ အိပ္ေပ်ာ္သြားလုိ႔ပါ”
ရဲႏွစ္ေယာက္၊ ရပ္ကြက္လူႀကီးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ရာအိမ္မႈးႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ေျခာက္ေယာက္သည္ သူမအိမ္ထဲ ေရာက္လာသည္။
“မင္းရ႕ဲ အိမ္ေထာင္စုစာရင္းႏွင့္ မွတ္ပံုတင္ ခဏျပပါ”
“ဘယ္နားထားမွန္း မသိဘူးရွင့္”
ထုိအခ်ိန္တြင္ ဝါဝါေက်ာ္၏ လွမ္းေအာ္သံသည္ သူမတုိ႔အတြက္ ၾကမၼာဆုိး ဝင္ေရာက္ဖုိ႔ လမ္းစ ျဖစ္ခဲ့သည္။
“ညိဳညိဳ ဘယ္သူတုန္း”
လူႀကီးမ်ား တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မ်က္စပစ္ကာ အေပၚထပ္သုိ႔ တက္ခဲ့ၾကသည္။ အခန္းတံခါးကုိ ဖြင့္လုိက္ေတာ့ ဝါဝါေက်ာ္၏ အဖုတ္ကုိ ပြတ္ေနရင္း တန္းလန္းကုိ မိသည္။
“လက္စသတ္ေတာ့ မင္းတုိ႔က လူလုိေနတာကုိး၊ ဆရာေရ.. လမ္းမွာ ၾကက္တစ္ေကာင္ေကာင္ေလာက္ ဖမ္းမိရင္ စပါယ္ရွယ္တြယ္ပစ္မယ္ဆုိ၊ အခ်ိဳရွာ သကာေတာ့ေတြ႕ၿပီ”
ဝါဝါေက်ာ္က ေစာင္ကုိ လံုး၍ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ကာကြယ္သည္။ ညိဳညိဳမာလည္း ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနသည္။ ေယာက်္ားေျခာက္ေယာက္က အဆင္ေျပစြာ သံုးေယာက္စီ ခြဲထြက္ကာ သူမတုိ႔ တစ္ေယာက္စီ ဆီသုိ႔ လာေနၾကသည္။
“မလုပ္ပါနဲ႔”
ဝါဝါေက်ာ္၏ ၿခံဳထားေသာေစာင္ကုိ တစ္ေယာက္က ဆြဲယူလြင့္ပစ္လုိက္သည္။ အားလံုး မမွတ္မိေသာ္လည္း ဝါဝါေက်ာ္ထံသုိ ေရာက္လာေသာေယာက်္ားတို႔မွာ ကုိသက္၊ ကုိေအာင္ႏွင့္ ကုိဝင္းဟု အတုိေကာက္ ေခၚၾကသည္ကုိ မွတ္မိၿပီး ညိဳညိဳမာဆီ လာေသာသူတုိ႔က ကုိလင္း၊ ကုိႏုိင္ႏွင့္ ကုိေဆြဟု မွတ္မိသည္။
ကုိသက္မွာ ပိန္ပိန္ပါးပါး အသားျဖဴျဖဴျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္မွာ အရပ္ထြားၿပီး ခႏၶာကုိယ္ ထြားသည့္လူမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ကုိေအာင္မွာ ထြားသေလာက္ အသားညိဳကာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ႐ုပ္ကုိ ပုိင္ဆုိင္သည္။ ကုိဝင္းကေတာ့ ခပ္အူအူ ႐ုပ္ျဖစ္သည္။ ဘာအေျခအေန ဘာကုိ သိပ္မသိလွေသာ္လည္း အခြင့္အေရးကုိေတာ့ ရေအာင္ ယူမည့္သူပံု။ ကုိေအာင္က သူမအနား ဝင္ထုိင္သည္။ သူမေနရာ အျမန္ေရႊ႕ေသာ္လည္း ခါးကုိ လွမ္းဖက္မိသည္။
“ႏုိ႔ကေတာ့ အယ္ေနတာပဲ”
ဝါဝါေက်ာ္ႏုိ႔မွာ တကယ္လည္း ႀကီးပါသည္။
“အသားေတာ္ ညိဳျပာညက္ကယ္နဲ႔ဆုိတာ သူေလးေပါ့ဗ်ာ”
ကိုသက္ကလည္း ေဘးတြင္ ဝင္ထုိင္သည္။
“ကုိႀကီးတုိ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေလး အၾကင္နာေပးမွာပါ မေျပးပါနဲ႔ ကေလးရယ္”
ဝါဝါေက်ာ္ေနာက္ကုိ ဆုတ္ေသာ္လည္း မရ။ အတင္းဖက္ထားၾကသည္္။
“ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း”
သူမ ေခါင္းကုိ ဇြတ္ခါ၍ ျငင္းသည္။
“ခ်စ္လုိ႔ပါ ကေလးရယ္”
“ကၽြန္မ ကၽြန္မ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးပါရွင္”
“ေအး ငါတုိ႔ကလည္း လမ္းေဘးက ဖာသယ္မေတြကုိ ေခၚခ်ရတာ ႐ုိးေနၿပီဆုိေတာ့ မင္းတုိ႔လုိ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးကုိ ခ်ခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီကြ ဟီးဟီး ဟီး စားရကံႀကံဳခ်င္ေတာ့ ေမာင္သက္တုိ႔မ်ား ကံေကာင္းလုိက္ပံု”
သူမကုိ အတင္းဝုိင္းနမ္းၾကသည္။ အနမ္းမ်ားက ၾကမ္းတမ္းသည္။ အရက္နံ႔က ပုိဆုိးသည္။ သူမ႐ုန္းေသာ္လည္း လက္ကုိခ်ဳပ္ထားၾကသည္။ တစ္ေယာက္တမ်ိဳးကုိင္ၾကသည္။
“အားးးးးးးးးးး”
သူမ နားပိတ္ကာ အသံကုန္ေအာ္လုိက္သည္။ သူတုိ႔ အနည္းငယ္ လန္႔သလုိ ျဖစ္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္သူမွ ဘာမွ သိပ္မႈဟန္ မေပၚ။ သူတို႔အားလံုးကို အဝတ္ခၽြတ္ရန္ အခ်က္ေပးလုိက္သလုိပင္ ျဖစ္သြားေသးသည္။ သူမ တ႐ႈံ႕႐ႈံ႕ငုိသည္။ တစ္ေယာက္ကုိ သူမ၏ လက္တစ္ဖက္စီကုိ ဆြဲၾကသည္။ လက္စသတ္ေတာ့ လီးကုိင္ခုိင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမလက္သီးကုိ တင္းတင္းဆုတ္ကုိင္ထားသည္။ သူမလက္သီးကုိပင္ လီးနဲ႔ ထုိးၿပီးကစားၾကသည္။ သူမလက္ေကာက္ဝတ္ကုိ ကုိင္ထားၿပီး “ကုိင္လုိက္ပါ ကေလးရ႕ဲ” ဟုေျပာကာ လက္ေခ်ာင္းကုိ ေျဖကာ လီးကုိ အတင္းကုိင္ခုိင္းသည္။ တစ္ေယာက္က သူမ၏ ေပါင္ကုိ ပြတ္သပ္သည္။ သူမက ဒူးကုိ ေစ့ထားသည္။ ကုိဝင္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္ ေျခကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ေျဖဝါးကုိ လီးျဖင့္ ထုိးကစားသည္။ သူမ ဆက္ငုိေသာ္လည္း ဤလူမ်ားမွာ သနားမည့္ပံု မေပၚ။ သုိ႔ေသာ္ ဝမ္းနည္းသည္။ သူမ၏ အပ်ိဳစင္ဘဝကုိ အရက္မူးေနေသာ မည္သူမွန္းမသိေသာ သူမ်ားထံ အပ္ႏွင္းရမည့္ အျဖစ္။ သူမစိတ္ကုိ ေလွ်ာ့ကာ လီးကုိကိုင္ေပးလုိက္သည္။ လီးက သူမလက္တစ္ဆုပ္စာ ႀကီးၾကသည္။
“ကြင္းထုေပးေလ”
“ဒီေကာင္မ နည္းနည္း႐ုိင္းေသးတယ္ကြ”
ဝါဝါေက်ာ္မွာ စိတ္အပ်က္ႀကီး ပ်က္မိသည္။ ေခၚလုိက္ပံုက ေကာင္မ တဲ့။ ကုိဝင္းဆုိသူသည္ လီးႀကီးသေလာက္ အေတြးအေခၚက ခပ္တံုးတံုး ျဖစ္ပံုရသည္။ သူမေခါင္းငံု႔ကာ တတ္သေလာက္ လီးကုိ ကြင္းထုေပးသည္။
“ညည္းနာမည္ ဘယ္လုိ ေခၚလဲ”
ကုိေအာင္က ေမးသည္။
“ဖာသယ္မလက္သစ္ေလးေပါ့ကြာ”
ကုိဝင္းက ျပန္ေျဖသည္။
ဝမ္းနည္းစြာ ငုိေနမိသည့္ ၾကားမွ ကုိဝင္းဆုိသူကုိ မီးေတာက္အၾကည့္ျဖင့္ ျပန္ၾကည့္မိသည္။
“ေကာင္မက ငါ့ဟာ အရင္စုပ္ေပးခ်င္လုိ႔လား”
ကုိဝင္းက သူမေခါင္းကုိ တြန္းကာ ေျပာသည္။
“ၾကည့္ ဟုိေကာင္မ ေတာ္ေတာ္လိမၼာတယ္”
သုိ႔ႏွင့္ ဝါဝါေက်ာ္က ညိဳညိဳမာကုိ လွမ္းၾကည့္မိသည္။
ကုိလင္း၊ ကုိႏုိင္ႏွင့္ ကုိေဆြတုိ႔သည္ ညိဳညိဳမာထံ ေလွ်ာက္လာသည္။ ညိဳညိဳမာက ေနာက္သုိ႔ ဆုတ္သည္။ ဆုတ္ရင္း နံရံကုိ ကပ္မိသည္။
“အုိး”
ကုိလင္းက ႐ုတ္တရက္ သူမစကဒ္ကုိ ဆြဲခၽြတ္လုိက္သည္။ သူမက ေပါင္ခ်င္းကပ္ကာ အဖုတ္ကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္ထားမိသည္။ ညိဳညိဳမာက ခႏၶာကုိယ္ေသးသည္။ ကုိႏုိင္က ဆြဲခ်ဳပ္ကာ အက်ႌကုိ ခၽြတ္ေတာ့ သူမမ႐ုန္းႏုိင္ ျဖစ္ရသည္။ သူမ႐ုန္းသျဖင့္ လြတ္ေပးသည္။ သူမလည္း ငုိမိသည္။ ထုိအခ်ိန္အတြင္း ေယာက်္ားမ်ားက အဝတ္ကုိယ္စီ ခၽြတ္ၾကသည္။ ေနာက္ သူမကုိ ဆြဲထူသည္။ တစ္ေယာက္စီ နမ္းၾကသည္။ နမ္းၾကစဥ္ သူတုိ႔လီးမ်ားက သူမကုိ လာလာေထာက္သည္။ သူမမွာ ပုလည္းပုသျဖင့္ ဗုိက္သားကုိ လီးက လာလာေထာက္သည္။ သူမ ၾကက္သီးေတြ ထမိသည္။ ႏုိ႔ကုိလည္း ၾကမ္းတမ္းစြာ ကုိင္ၾကသည္။ သူမႏုိ႔က ေသးေသးေလးသာ ရွိေသးသည္။ ေယာက်္ားႀကီးမ်ား လက္ဝါးျဖင့္ အုပ္ထားလုိက္ကာမွ်ျဖင့္ ႏို႔အံုတစ္ခုလံုး ေပ်ာက္သြားသည္။ ဆုိးသည္က လီးေတြ လာလာေထာက္ေနသည့္ ကိစၥ။ သူမ ေၾကာက္လာသျဖင့္ ႐ုန္းကာ ဆုတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆုတ္စရာ မရွိ။ သူမ ထုိင္ခ် ျပန္ေတာ့ ေတာင္ေနေသာ လီးမ်ားက မ်က္ႏွာႏွင့္ တန္းလ်က္။ တစ္ေယာက္က ဆံပင္ဆြဲကာ သူမေခါင္းကုိ ခ်ဳပ္လုိက္ၿပီး လီးထိပ္ျဖင့္ ပါးစပ္ကုိ ထုိးသည္။ သူမ႐ုန္းက ေခါင္းခါေသာ္လည္း မရ။
“ထြီ”
ညိဳညိဳမွာသည္ ေႏြးစိစိနဲ႔ ဘာအနံ႔နံမွန္း မသိေသာ လီးအနံ႔ႏွင့္ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ရြံမိသည္။
“တံေတြးစုိေနမွ စုပ္လုိ႔ေကာင္းတာေပါ့၊ မင္းသိပ္ေတာ္တယ္”
ကုိႏုိင္က သူမေခါင္းကုိ ခ်ဳပ္ကာပါးစပ္ထဲ လီးကုိ အတင္းထုိးထည့္သည္။ သူမေခါင္းယမ္း ေရွာင္ေသာ္လည္း မရပါ။
“ဝူး အု အု အု ဝု”
သူမ ငိုမိသည္။ သုိ႔ေသာ္လီးက ပါးစပ္ထဲကုိ ေရာက္ေလၿပီ။ ျပည့္သိပ္ေနသည္။
“မငုိနဲ႔ တိတ္တိတ္ ေခ်ာကလက္ေလးငံုထားေနာ္ လိမၼာတယ္”
ေခါင္းကုိကိုင္ကာ လီးကုိ ပါးစပ္ထဲ မရမက သိပ္ထည့္သည္။ က်န္သည့္ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေခါင္းကုိ ခ်ဳပ္ထားသျဖင့္ သူမ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္။
“ဒီေခ်ာကလက္က ပုိေကာင္းတယ္”
ကုိလင္းက သူမေခါင္းကုိ လွည့္၍ ပါးစပ္ထဲ လီးကုိ ထုိးထည့္ျပန္သည္။ ႐ုိး႐ုိးလည္း မဟုတ္။ ထုိးထည့္ကာ ေဆာင့္သည္။
“ဝူး အု အူး ဝ ဝု”
ညိဳညိဳမာ ဝမ္းနည္းစြာ ငုိမိသည္။ ဘဝတစ္ခုတြင္ ကုိယ့္ပါးစပ္ကုိ သူမ်ားေတြ လီးနဲ႔ ဝုိင္းထုိးလိမ့္မည္ဟု ဘယ္ေတာ့မွ ထင္မထားဘူး။ ေတြးမထားဖူး။ ထားခဲ့ဖူးေသာ ရည္းစားမ်ား ပါးစပ္ကုိ စုပ္သည္ကုိပင္ ရြံတြန္တြန္ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ အေနအထားမွ လီးႀကီးေတြကုိ စုပ္ေနရၿပီ။ ကုိေဆြက ဆြဲလွည့္ကာ သူ႔လီးကုိ ပါးစပ္ထဲ သိပ္ထည့္ျပန္သည္။ လီးေတြက ႀကီးလြန္းၾကသည္။ ကုိေဆြလီးမွာ တုိေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္တုတ္သည္။ ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီးႏွင့္ တူသည္။ ကုိလင္းလီးက်ေတာ့ ရွည္ေမ်ာေမ်ာျဖစ္သည္။ ကုိႏုိင္လီးကေတာ့ စံခ်ိန္မီလီး ျဖစ္သည္။ ရွည္လည္းရွည္ တုတ္လည္းတုတ္ကာ ထိပ္ကလည္း ခၽြန္လုိက္ေသးသည္။
“အင္း ဟင္း အြန္း အင္း ဟင္း ဟင္း အင္း အူး ဝူး အင္း”
“ကားပါဦး ကေလးရ႕ဲ”
ကုိသက္က ဝါဝါေက်ာ္ေပါင္ကုိ ထပ္ကားခုိင္းသည္။ မတတ္ႏုိင္ေတာ့သည့္ အထိ ကားေပးထားသည္။ ကုိသက္သည္ သူမအဖုတ္ကုိ လ်က္ေပးေနသည္။
“ၾကည့္စမ္း ဖူးငံု ဖူးငံု ခ်စ္ပန္းေလးငံု ဆုိတာ ဒီအစိမ်ိဳးကုိ ေျပာတာေပါ့”
ဝါဝါေက်ာ္သည္ သူမအဖုတ္ကုိ ၿဖဲကာ အစိကုိ လက္ကလိထုိးၿပီး ေျပာသည္။
“ေအးကြာ၊ မခူးရက္စရာေလးေပါ့”
“အင္း ဟင့္ အင္း”
သူမႏုိ႔ကုိ ကုိဝင္းႏွင့္ ကုိေအာင္က တစ္လံုးစီ ကုိင္ကာ ပြတ္သပ္ေနၾကသည္။ လီးကုိ ကုိင္ခုိင္းထားသျဖင့္ ဝါဝါေက်ာ္က လီးကုိကုိင္ထားေပးသည္။ ကြင္းလည္း ထုေပးရသည္။ ပါးကုိ တရႊတ္ရႊတ္ နမ္းၾကသည္။ ပါးစပ္ကုိလည္း စုပ္ၾကသည္။ ကုိသက္ကေတာ့ သူမေစာက္ဖုတ္ကုိ ေစာက္ဖုတ္စီးေၾကာင္းအတုိင္း လက္ညိဳးျဖင့္ ထုိးကစားကာ လွ်ာျဖင့္လည္း အက္ေၾကာင္းအတုိင္ ထုိးေမႊသည္။
“အင္းး ဟင္းးးးးးး”
ဝါဝါေက်ာ္ ေကာ့ေနေအာင္ ခံစားရသည္။ ေစာက္ေခါင္းထဲ ေပ်ာ့အိစြာ တုိးဝင္လာေသာ လွ်ာလိပ္ေၾကာင့္ မုိးမျမင္ ေလမျမင္ ျဖစ္သြားရသည္။ လီးမ်ားလည္း ကုိင္လုိ႔ ေကာင္းလာသည္။ ဘဲမ်ားက အထာနပ္ၿပီးသားေတြ ျဖစ္ေနသည္။ ႏုိ႔မ်ားတင္းလာသည္။ မ်က္ခြံမ်ားစင္းလာသည္။ အာေခါင္မွ ညည္းသံမ်ား တားမႏုိင္ ဆီးမရ ထြက္က်လာသည္။ မ်က္ႏွာမ်ား မဲ့လာသည္။ ဝါဝါေက်ာ္အျဖစ္က လုိးလုိ႔ရၿပီဆုိသည့္ အေနအထားတြင္ ရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔သည္ ဖာသယ္မေပါင္းမ်ားစြာကုိ လုိးခဲ့ဖူးသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဧည့္စာရင္းလုိလုိ လွည့္ကင္းလုိလုိႏွင့္ လုပ္ၿပီး ညေစ်းထြက္ေနေသာ လမ္းေဘး ဖာသယ္မမ်ားကုိ ဖမ္းကာ သူတစ္ခ်ီ ငါတစ္လွည့္ျဖင့္ ဆာတုိင္း ဝိုင္းဆြဲခဲ့ၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ညစာက မခက္ပါ။ လမ္းေဘး အေလ့က် ဖာသယ္မခ်ည္းပဲ မဟုတ္။ ဝင္စားေနက် အိမ္မ်ားလည္း ရွိသည္။ သုိ႔အတြက္ စားရပါမ်ားလာေသာအခါ က်ားမ်ား သားေကာင္ကုိ ကစားသလုိ ကစားတတ္လာခဲ့သည္။ ႐ုိး႐ုိးေလး ထမီလွန္လုိးသည့္ အျဖစ္မ်ိဳးကုိ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ရွယ္လုိးတတ္လာသည္။ သည္လုိ ရွယ္လုိးတတ္ခဲ့ျခင္း အစကေတာ့ ကုိသက္က စခဲ့သည္။ အရင္တုန္းက သူတုိ႔အဖြဲ႕ထဲ ကုိသက္မပါ။ ကုိသက္လည္း ပါလာေရာ သူတုိ႔မွာ ညစာအတြက္ ခုိင္မာခဲ့သည္။
1 comments:
ဒီစာကအရမ္းမုိက္တာပဲ
Post a Comment